Little Bit Of Truth

Wear a smile, show respect

WHEN I WAS YOUNGER, YOU NEVER SAID

WHEN I WAS OLDER, I'D FEEL HELPLESS

WHEN I WAS YOUNGER, I USED TO CARE. ABOUT EVERYTHING THAT MY FATHER SAID. WHEN I WAS YOUNGER, YOU EVEN TOLD ME. TO SHOW EVIL, THE UTMOST RESPECT. WHE I WAS YOUNGER, I NEVER THOUGHT. THAT WHEN I WAS OLDER, I'D FIGHT YOUR WARS. WHE I WAS YOUNGER, I ONLY DREAMED. THAT WHEN I GOT OLDER, YOU'D BE PROUD OF ME.

Matthew kon het nog steeds niet geloven. Ze gaven hem gratis onderdak voor de vreselijke daden dat hij gedaan had. Met een glimlach op zijn gezicht zat hij op een van de houten bankjes. De onderdak was misschien niet waar iedereen van gedroomd had. Niet alle bewakers waren even leuk, eigenlijk was geen een bewaker leuk. Maar daar gaat het niet op. Hij hoefde zich geen zorgen te maken of hij ergens onderdak had om te overnachten. Niet dat hij dat probleem vaak had. Meestal kon hij tegen een kleine betaling wel in een nacht club overnachten of in een hotelkamer. Maar toch, nu hoefde hij er gewoon niets voor te betalen. hij wreef zachtjes over zijn voor hoofd. Alleen die hoofdpijn. Dat was nog niet helemaal over gegaan. Ach ja, dat zou binnenkort ook wel weer stoppen. De dagen dat hij hier zat was hij al weer vergeten. Lang genoeg om mensen binnen zien te komen en ook lang genoeg om mensen zien te sterven. Al deed Matt dat niet schrikken. Hij had genoeg mensen zien sterven toen hij nog op straat mocht rond zwerven. Ze dachten toch ook niet dat Matthew hier zou blijven. Wat zou er dan nog van zijn naam over blijven? Waar zouden hun ouders hun dochters dan voor waarschuwen? Matthew Hill had lang genoeg op de voor pagina van de kranten gestaan. Maar daar zou hij ook blijven staan. wel als hij de juiste persoon kon vinden. Zo'n nerd die alles doet. Ja zoek maar eens een nerd in de gevangenis. Behoorlijk lastig. Gelukkig had Matthew zelf ook nog wel intelligentie gekregen van zijn ouders. Dat is dan ook wel het enige wat ze goed gedaan hebben. Hij hield zijn hoofd een klein beetje schuin. Een zonnestraal scheen op zijn gezicht waardoor hij zijn ogen dicht moest knijpen. Wat zou hij bedenken om de boel op stelten te zetten. Hij kon natuurlijk flink tegen een bewaker in gaan. Maar daar zou hij niet heel huids van af komen. Eerlijk gezegd zou hij nergens heel huids vanaf komen. Hij kon misschien een gevangenen te grazen nemen. Er liepen hier genoeg die bang waren, omdat ze daadwerkelijk niets gedaan hebben. Al geloofde Matthew dat niet. Iedereen heeft wel iets in zijn leven gedaan waarvoor je gestraft moet worden. Sommige hadden het geluk dat ze hun hele leven vrij mochten lopen, maar die zouden wel branden in de hel uit eindelijk. Matthew kreeg een voor proefje van de hel. Of misschien was dit een waarschuwing, dat als hij dit kon door staan, oud genoeg kon worden en zou sterven hij toch nog in hemel zou komen. Een klein sarcastisch lachje kwam tussen zijn lippen vandaan. Yeah right, hij mag misschien even langs de hemel lopen om te zien hoe leuk iedereen het daar heeft, maar daarna werd hij rechtstreeks naar de hel gestuurd. Niet dat hij echt geloofde in de hemel of in de hel.

Hij was het maar over eens geworden dat hij een gevangenen ging pesten. Of nee, hij kwam op een veel beter idee. Hij ging er geen een pesten. Hij ging hem overhalen. Zoals hij altijd gedaan had, hij ging er een overhalen om iets te doen voor hem. Iets kleins maar. Een uitbraak. Die gevangenen ging hem helpen uitbreken. Hij moest wel uit gaan breken. Hij moest weer terug de straten in. Weer eens laten zien wie hij is en waarom ze hem achter slot en grendel hadden gezet. Maar dit keer zouden ze hem niet te pakken krijgen. Deze keer zou hij iedereen een stap voor zijn. En dan geen kleine stap, nee hij zou er voor zorgen dat er mijlen tussen zaten. Zijn grijns had iets duisters in zich. Maar daar letten hij niet op. Al snel streek hij zijn gezicht glad en zag hij er uit als de buurjongen die naast je had kunnen wonen. Die soms om een kopje suiker kwam vragen omdat zijn moeder dat vergeten te halen was. Die buurjongen die eigenlijk altijd naast je gewoond heeft, waar je wel eens praatje mee maakt. Maar nooit echt zal leren kennen. De buurjongen die je binnen zou laten als hij het aan je zou vragen. Hij stond op van het bankje en ging zijn slachtoffer zoeken die hij hier voor wilde gebruiken. Het moest iemand zijn die er vrij onschuldig uit zag. Een persoon waarvan je niet veel hoorde en waar de bewakers niet snel iets van zouden verdenken. Ja dat ging hem ook niet werken hier. Matthew rolde met zijn ogen en was maar gewoon gaan lopen over de binnen plaats. Uiteindelijk kreeg hij wel iemand in het oog. Matthew was er heilig van overtuigd dat de man ouder moest zijn dan hij, maar niet heel veel ouder. Hij liep op de man af en ging gewoon voor hem staan. Totaal niets bedreigend was Matthew. Had netjes afstand tussen hun gehouden en kwam eigenlijk heel rustig over.
"Goede middag." Sprak hij vrij vriendelijk. Alle gedachtes die hij eerst had, had hij ver naar achteren gestopt. Die zouden pas later van pas komen. Pas als de jongen hem zou vertrouwen. Dan pas zou hij uitleggen waar hij de jongen voor gekozen had. Zoals hij ook met de meisjes had gedaan, waarvan sommige helaas van zijn vermoord.

Wear a smile, show respect

WHEN I WAS YOUNGER, YOU NEVER SAID

WHEN I WAS OLDER, I'D FEEL HELPLESS

WHEN I WAS YOUNGER, I USED TO CARE. ABOUT EVERYTHING THAT MY FATHER SAID. WHEN I WAS YOUNGER, YOU EVEN TOLD ME. TO SHOW EVIL, THE UTMOST RESPECT. WHE I WAS YOUNGER, I NEVER THOUGHT. THAT WHEN I WAS OLDER, I'D FIGHT YOUR WARS. WHE I WAS YOUNGER, I ONLY DREAMED. THAT WHEN I GOT OLDER, YOU'D BE PROUD OF ME.

Matthew merkte al een ding heel snel op aan de jongen. Hij was niet bepaald spraakzaam. Hij fronste lichtjes zijn wenkbrauwen en volgde zijn blik door de rest van de binnen plaats. De jongen was te slim. Daar kwam Matthew als snel achter zijn korte begroeting hield een af stand tussen hun. Nog al logisch je gaat niet natuurlijk meteen je halve verhaal op tafel gooien bij een begroeting. Maar er bleef een andere afstand tussen hun zitten die waarschijnlijk niet verbroken kon worden. Misschien werkte zijn geweldige gave ook alleen maar op vrouwen. Die waren ook een stuk makkelijker in te pakken als je dat wilde. Je hoefde maar een paar leuke complimentjes te geven, ze misschien een leuke ring of iets anders wat ze altijd wilde hebben van een jongen te geven en ze doen alles wat je maar wilt. Matthew heeft het veelste vaak gezien. Als een meisje iets niet mocht van hun ouders maakte hij altijd het grapje. 'Dan koop ik je van je ouders.' Ze begonnen dan allemaal stom te lachen en zeiden dat het niet kon. Maar ondertussen had hij het wel al gedaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij alleen al de gedachten. Het zou geweldig zijn moest hij weer vrij komen, niet dat hij niet wist wat levenslang betekende. Maar iemand voor eeuwig weg douwen is ook wel heel overdreven. Zijn advocaat had nog wel geprobeerd om in hoger beroep te gaan. maar Matthew had het er bij laten zitten. Hij wist dat hij zeker niet vrij kwam door in hoger beroep te gaan. Hij moest iets anders verzinnen om er uit te komen en daar ging hij mensen om hulp vragen. Niet echt zijn stijl mensen om hulp vragen. Maar nu moest hij wel. Er zaten hier meer mensen die er uit wilde. Maar daar moest hij er eerst een paar voor leren kennen. Gewoon een simpel babbeltje maken. Dat was toch niet verboden? Zijn blik stopte bij een bewaker die er nogal breed uit zag. Jammer genoeg was Matthew niet mans genoeg om zijn hand op te steken en te zwaaien. De eerste dag had hij dat gedaan en dat was geen plezierige ervaring.

Matthew richtte zich weer tot de jongen en bekeek die gewoon even. Hij stond er vrij rustig bij. Handen in zijn zakken gewoon een beetje om zich heen kijken. Matthew kon niet met zekerheid zeggen, maar het ontspannen hangen was meer toneel spel dan echt.
"Matthew Hill." Sprak hij nog steeds op dezelfde vriendelijke toon die hij eerder had gebruikt tegen de jongen. Hij stak zijn hand uit naar de jongen als een vriendelijk gebaar. Glimlachte nog even vriendelijk en hoopte maar gewoon dat jongen toe zou happen. Hij wist niet hoe bekend hij was hier, maar voor zo ver hij mensen gezien had, wisten niet veel mensen zijn naam. Maar ja dat gelden ook voor hem. De meeste mensen die hier zaten kende hij ook niet van naam. Het was dan ook niet dat hij elke avond aan de buis gekluisterd zat om naar het nieuws te kijken en alle criminele namen ging opschrijven. Misschien had hij toch beter wel kunnen doen, dan had hij meer geweten over hoe de politie naar hem opzoek was. Alleen zo'n ding had hij die de politie ook gebruikte. Die had hij in zijn auto gemonteerd en daarmee kon hij de zender die de politie gebruikte ontvangen en ook kapen. Hij had ze vaak een andere kant op gestuurd, door zijn stem een beetje aan te passen kon hij ze precies te kant op sturen die hij wilde. Zo kon hij heel vaak nog net weg komen. Maar de laatste keer was hij er gewoon niet op bedacht dat ze hem al onder schot hadden staan voordat hij überhaupt de loods binnen ging. Ze wachten alleen maar dat Matthew het geld ging tellen, waren misschien niet op bedacht dat Matthew het meisje zou vermoorden dat daar was. Als ze dat hadden geweten hadden ze hem wel eerder aangehouden. Zo niet, dan waren zij net zo schuldig als dat hij was. Hij verplaatste zich en ging naast de jongen staan. Mensen waren er niet altijd op bedacht, maar zo kon Matthew dichterbij de man staan. De meeste mensen zagen dat niet, die vonden het irritant als je voor hun te dichtbij stond, maar als je naast iemand ging staan dan stond je altijd dichterbij, want dan viel het niet zo op.

Wear a smile, show respect

WHEN I WAS YOUNGER, YOU NEVER SAID

WHEN I WAS OLDER, I'D FEEL HELPLESS

WHEN I WAS YOUNGER, I USED TO CARE. ABOUT EVERYTHING THAT MY FATHER SAID. WHEN I WAS YOUNGER, YOU EVEN TOLD ME. TO SHOW EVIL, THE UTMOST RESPECT. WHE I WAS YOUNGER, I NEVER THOUGHT. THAT WHEN I WAS OLDER, I'D FIGHT YOUR WARS. WHE I WAS YOUNGER, I ONLY DREAMED. THAT WHEN I GOT OLDER, YOU'D BE PROUD OF ME.

Matthew hield zijn hoofd schuin toen de jongen zijn hand niet aannam en alleen kort zijn hand op stak. Ja hij wist ook wel dat het veel makkelijker was om iemand buiten de gevangenis om zijn vinger te winden. De mensen waren niet zo slim. De mensen die hier zaten kenden elke truc die je uithaalde al, omdat ze het zelf hebben gebruikt of omdat ze er mee in aanraking zijn geweest. Matthew vond het wel jammer dat de man zich niet zo gemakkelijk liet beet nemen. Toch liet het ook weer zien hoe de man was. Hij was slim genoeg om niet zo maar iemand zijn hand aan te pakken. DNA is gemakkelijk te krijgen als je iemand de hand schud. Matthew had het vaak gedaan, iedereen heeft wel eens een haar aan zijn handen zitten, of Matthew gebruikte iets anders waardoor hij DNA kon verkrijgen. Door iemand zijn kleren te stelen of andere dingen. "Spencer Reid." Matthew versmalde zijn ogen. De naam kwam hem bekent voor, maar het liet hem geen belletjes rinkelen. Hij liet kort zijn tanden in zijn onderlip zinken en bekeek de jongen nog eens goed. Waarom kwam de naam hem bekent voor, maar zijn uiterlijk niet. Het was niet dat Matthew een bijzonder geheugen had zoals sommige mensen hadden. Maar hij kon wel zeggen dat hij niet zomaar iemand vergat. Zeker niet als diegene belangrijk was voor later. Uiteindelijk keek hij Spencer weer aan met een vriendelijke glimlach.
"Hay Spencer." Zei hij glimlachend. Misschien kwam hij er later nog wel achter waarom de man zijn naam iets bij Matthew deed rinkelen. Misschien kwam het omdat hij de voornaam eerder had gehoord. Matthew had zoveel namen gehoord dat hij ondertussen soms niet meer wist welke naam bij wie hoorde. Hij maakte zich er dan ook niet heel druk om. "Zes doden he?" Matthew zijn grijns werd breder. Hij wilde dus op die toer gaan. Hem confronteren met de zes doden die hij gepleegd had en de meisjes die hij tot prostitutie had gedwongen? Dat ging niet werken, spijt had Matthew zeker wel. Maar als het moest dan zou hij het zo weer doen. Als hij op vrije voeten zou komen, dan zou hij het zo weer doen. "Jack Hill, Abby Hill, Louise Mcfew, Sashia Mcfew, Julia Slowayk, Jasmine Stuward." Matthew kon het niet laten om even te lachen. Het klonk echt alsof Spencer hem een grap vertelde, zo'n flauwe mop waar je kort even om moest lachen. Hij keek de man aan en knikte.

"Zo te horen heb je, je huiswerk gedaan." Complimenteerde Matthew Spencer. Ja dat waren de meisjes en zijn ouders die hij vermoord had. Zijn ouders omdat het leugenaars waren en omdat ze hem dingen hebben aangedaan die hij niet wilde. Zijn vader had hem vaak genoeg mishandeld en zijn moeder... Daar wilde hij niet eens over na denken. Maar er was genoeg gebeurt waar hij soms nog slapeloze nachten van kon hebben. De meisjes, die heeft hij gewoon om gebracht omdat ze vervelend werden. Ze wilde niet meer doen waar ze mee bezig waren. Wilde niet meer voor Matthew werken en naar de politie stappen als Matthew hen niet liet gaan. Matthew was daar snel klaar mee. Ze moesten naar hem luisteren en niet doen waar ze zelf zin in hadden. Als dat zou gebeuren dan had hij veel eerder in de bak gezeten. Nu had hij zes moorden op zijn geweten. Ach ja het kon altijd erger.
"Ik neem niet aan dat je van elke gevangenen heb bestudeerd en dat je precies weet wat elke gevangenen gedaan heeft. Ik kan het ook fout hebben hoor, daar niet van. Maar waarom juist ik? Waarom weet je juist van mij wat ik gedaan heb en dan is de vraag ook nog, wat weet je precies van mij?" Vroeg Matthew, de vriendelijke toon was er altijd nog gebleven. Hij had geen zin om zijn toon te veranderen. Daarbij er waren vele leugens over Matthew rond gegaan, de meeste had hij zelf vertelt, zodat de waarheid nooit naar voren zou komen. Maar hij was ook wel benieuwd of Spencer wist dat hij elk meisje met verschillende mes steken had neer gestoken en of hij wist dat hij zijn vader vermoord heeft door zijn nek te breken. Matthew had verschillende verhalen rond laten gaan, dus hij was benieuwd welk verhaal Spencer zou vertellen aan hem. Hij keek er bijna naar uit welke woorden de jongen zou opnoemen. Alsof hij aan het wachten was op een gezellig verhaaltje. En nog steeds had hij geen enkele spijt van zijn daden. Zelfs niet toen mevrouw Slowayk hem een monster noemde en hem vroeg of hij het opnieuw zou doen. Die rechtzaak zou hij sowieso nooit vergeten. Zijn advocaat was sukkel geweest en boeide hem ook niet of Matthew in de gevangenis zou komen of niet. Matthew kon het ook niet veel schelen, hij zou er wel weer uitkomen.

Wear a smile, show respect

WHEN I WAS YOUNGER, YOU NEVER SAID

WHEN I WAS OLDER, I'D FEEL HELPLESS

WHEN I WAS YOUNGER, I USED TO CARE. ABOUT EVERYTHING THAT MY FATHER SAID. WHEN I WAS YOUNGER, YOU EVEN TOLD ME. TO SHOW EVIL, THE UTMOST RESPECT. WHE I WAS YOUNGER, I NEVER THOUGHT. THAT WHEN I WAS OLDER, I'D FIGHT YOUR WARS. WHE I WAS YOUNGER, I ONLY DREAMED. THAT WHEN I GOT OLDER, YOU'D BE PROUD OF ME.

Zoals Matthew de jongen opnieuw had begroet had ook Spencer hem opnieuw begroet. Hij glimlachte maar gewoon even vriendelijk terug naar de jongen en hield zichzelf stil naast de jongen. Hij had zijn handen achter zijn rug vast en liet zijn blik gewoon rustig over de binnenplaats glijden terwijl hij aandacht luisterde naar de jongen. "Nee gewoon het nieuws kijken, het zou je verbazen wat je er allemaal door kan te weten komen. Weet je dat er echter zeer veel word verzwegen en bij elkaar gelogen? Net zoals in de krant. Normaal gezien moet alles waar zijn wat erin staat maar dat wilt niet zeggen dat iedereen zich er aanhoud. Net zoals bij roddelbladen, maar die moet je al helemaal niet vertrouwen, die zijn meestal gebaseerd op leugens." Matthew had geen verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Of iets anders wat liet merken dat hij dit toch wel vreemd vond. Wie had er nou tijd om het nieuws te kijken of roddelbladen door te lezen. Matthew had daar echt geen tijd voor gehad. Hij was elke avond ergens anders en hij had ook nooit geen tijd om een blad door te spitten naar nieuws van zichzelf. Hij vond het dan ook niet interessant wat mensen over hem schreven omdat het negen van tien keer toch niet waar was. Dat wist Matthew wel zeker.
"Het heet ook niet voor niets nieuws, als we allemaal de waarheid zouden zeggen zou het een stuk minder interessant worden. Mensen willen sappige en ranzige details. Die heb ik ze gegeven, meerdere malen in de rechtbank en dan lopen ze nog te zeuren. Dan vinden ze weer dat de details te uitgebreid zijn, dat ik een monster ben dat ik zulke dingen durf te zeggen." Zei Matthew droogjes. Hij had inderdaad geen een keer gelogen in de rechtbank over zijn misdaden, wel over zijn verleden en dat soort dingen die mensen van hem vroegen. Zijn advocaat was boos op hem geweest de eerste paar keer. Boos dat hij de waarheid zat te vertellen. Wat moest hij dan doen? Liegen? Dat had geen nut gehad, niemand had meer of minder medelijden met hem gekregen als hij zou liegen. Ook zat hij daar gewoon niet op te wachten. Hij zou alles vertellen aan iedereen over zijn daden. "Ho nee, het is onmogelijk om al de gevangenen te kennen. Wel ja het zou in principe wel mogelijk zijn maar een heel deel van iedereen hier heb ik nog nooit gezien." Matthew kon dat delen met Spencer. Hij kende ook niet iedereen en waarschijnlijk wilde hij ook de helft niet kennen. Hij vond de andere ook niet zo interessant, hij was meer bezig met andere dingen.

"Ik weet het gewoon. Het probleem is dat er zoveel verhalen over je rondgaan. Allemaal zijn ze verzonnen behalve één. Je verkocht meisjes aan andere mensen als prostituees en de zes die je vermoord hebt zijn allemaal met hetzelfde mes neergestoken maar door verschillende messteken." Matthew klapte langzaam en sarcastisch in zijn handen, hij keek de jongen aan met een vriendelijk glimlach, maar van binnen ging hij helemaal stuk van het lachen.
"Wauw hoe heb je dat verzonnen? Van de krant?" Vroeg Matthew sarcastisch. Dat verhaal was zeker waar, maar dat verhaal was zo waar dat iedereen het wist. Daar ging het Matthew niet op, wat wist Spencer nog meer van hem dan alleen de basis feitjes. Die kon iedereen opnoemen, maar de rest niet.
"Het klopt, het klopt. Er gaan veel verhalen over mij rond, de ene nog absurder dan de andere. Het verhaal dat ik meisjes verkocht is ook helemaal en dat ik er zes heb neer gestoken met hetzelfde mes is ook waar. Maar kom op. Dat is de basis. Dit heb ik meerdere keren herhaald in de rechtbank. Maar de rest? Weet je ook de rest van het verhaal. Wat mij heeft aangezet dit ooit te gaan doen? Waarom ik nog studeer op school, of wat mij gedreven heeft mijn ouders te vermoorden?" Vroeg Matthew met een lichtelijke uitdagende toon. Hij was benieuwd of de jongen genoeg van hem wist. Of hij ook het lef had om het te gokken. Lef. Matthew zocht wel iemand met lef, zonder lef kan je niets. Wel had Matthew zelf ook wat dingen verborgen gehouden voor de rechter die hij juist had. Wat zijn moeder hem had aangedaan bijvoorbeeld. Waarom hij dat had gedaan? Hij wilde geen medelijden krijgen van anderen. Het was nou eenmaal gebeurd en daar kon niets aan veranderd worden. Straf vermindering zou daar echt niet aan mee helpen. De nachtmerries die Matthew er van over gehouden had, zouden daar echt niet minder van woorden. De harde woorden en slagen van zijn vader zouden ook niet minder pijnlijk zijn dan.

Wear a smile, show respect

WHEN I WAS YOUNGER, YOU NEVER SAID

WHEN I WAS OLDER, I'D FEEL HELPLESS

WHEN I WAS YOUNGER, I USED TO CARE. ABOUT EVERYTHING THAT MY FATHER SAID. WHEN I WAS YOUNGER, YOU EVEN TOLD ME. TO SHOW EVIL, THE UTMOST RESPECT. WHE I WAS YOUNGER, I NEVER THOUGHT. THAT WHEN I WAS OLDER, I'D FIGHT YOUR WARS. WHE I WAS YOUNGER, I ONLY DREAMED. THAT WHEN I GOT OLDER, YOU'D BE PROUD OF ME.

Ze vinden je niet alleen maar een monster om het feit dat je de details verteld. Natuurlijk is het een reden. Mensen hebben ook niet graag dat een misdadiger zo praat over zijn slachtoffers. Er zo luchtig over praat en er niets mee in zit om het te zeggen. Zo komt het over alsof de persoon trots is over wat hij doet en hij zich er niet slecht bij voelt. Sommige zijn er echter totaal niet trots op, anderen dan weer wel. Daarbij vinden ze je ook een monster om wat je hebt gedaan. Dat is voor mensen al genoeg om je een monster te noemen, al zijn er mensen die veel ergere dingen doen." Matthew lachte kort en zachtjes. Hij was echt niet trots op zijn daden, dat wist hij heel zeker. Maar wat moest hij anders doen? Een potje gaan janken in die Recht zaal, inderdaad vertellen wat er allemaal gebeurd is en dan hopen dat ze misschien beetje medelijden met hem hadden? Dat is belachelijk, dat is gewoon vermakelijk voor mensen. Ze zouden hem uitlachen en denken dat hij zielig is. Zeggen dat hij het deed omdat hij niet anders wist. Matthew was niet gek, hij wist heel goed dat je niet zo met mensen om moest gaan. Maar waarom deed hij het dan? Omdat hij ook niet wist hoe je anders met mensen om moest gaan. Maar waarom zou hij zo iets stoms toegeven? Het zou hem echt niet helpen. Daarom hield hij liever zijn mond er over. "Nee, uit je documenten. Je kan er zo goed als alles in terug vinden wat er bekend van je is." Hier was Matthew toch wel een beetje verbaasd over. Wat deed hij met zijn documenten? Was dat waarom hij hier zat? Omdat hij documenten had gestolen over misdadigers?
"Mijn documenten?" Vroeg Matthew zonder enige toon verwisseling die op verbazing duidde. Het klonk allemaal heel normaal, er werden zo vaak documenten gestolen, maar waarom dan die van hem. Of had de jongen de documenten om een heel andere reden gezien? Matthew wilde het niet zo vragen waarschijnlijk zou hij er dan geen antwoord op krijgen.

"Je bent in Melbourne geboren op 23 februari 1990. Bent nu 23 en op je 14 jaar van huis weggelopen. Pas op je 18de ben je naar ze terug gekeerd maar niet voor een gelukkig leven verder te hebben. Je hebt die dag je ouders allebei vermoord. Je moeder omdat zij je seksueel misbruikt had en je vader omdat hij je mishandelde. Waarom dat je nog studeert, daar heb ik geen antwoord op." Matthew keek wat geïrriteerd voor zich uit hij kon dit moeilijk ontkennen als de man zijn documenten had gelezen. Dat hij seksueel misbruikt was stond vast in het document dat hij onderzocht was psychisch en lichamelijk. Hun wisten misschien als enige de echte waarheid van Matthew, zo dus nu ook Spencer.
"Hoe lang is het geleden dat je die papieren heb gelezen?" Vroeg Matthew, zijn toon van spreken was nu degelijk veranderd. Hij klonk allang niet meer zo vriendelijk als dat hij eerst klonk. Hij keek Spencer ook niet meer zo vriendelijk aan. Hij was dan ook een stuk mee benieuwd geraakt aan hoe de jongen aan die papieren is gekomen. Hij won er nu ook geen doekjes meer om heen.
"Hoe komt een misdadiger trouwens aan documenten van gevangen van Alcatraz." Het was geen vraag, maar eerder op een soort bevelende toon dat Spencer moest antwoorden. Matthew was er gewoon benieuwd naar geworden hoe het kon. Als hij inderdaad de papieren had in gezien toen hij de gevangenis binnen trad, zou Matthew nog een hele rel kunnen schoppen. Dan zou hij nog wel even in het nieuws komen. Als hij daarna nog wist uit te breken zou ongeveer de halve wereld op zijn kop staan. Een grijns verscheen op het gezicht van Matthew. Ja hij zou dat echt geweldig vinden als dat zou gebeuren. Als snel liet hij de grijns van zijn gezicht druipen en keek hij Spencer weer serieus aan.

ooc: Sorry voor het lange wachten.